محیط کار نامناسب برای نیروی کار، می تواند نشانه ای از سطح بالای ریسک کنترل های داخلی و صورت های مالی صاحبکار باشد، از این رو از سوی حسابرسان مورد توجه قرار می گیرد. هدف مقاله حاضر بررسی تاثیر محیط کار کارکنان شرکت صاحبکار بر حق الزحمه حسابرسی، تاخیر در ارایه گزارش حسابرس و کیفیت حسابرسی است. به منظور دستیابی به هدف پژوهش، نمونه ای برابر با 107 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی 1392 تا 1398 معادل 749 سال-شرکت، با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه مبتنی بر داده های ترکیبی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که حق الزحمه حسابرسی و تاخیر در ارایه گزارش حسابرسی در شرکت هایی که محیط کار مطلوبی برای کارکنان فراهم کرده اند، پایین تر است و این حاکی از آن است که حسابرسان چنین مشتریانی را کم ریسک تر می دانند؛ در نتیجه، در فرآیند حسابرسی آنها تلاش کمتری به کار می گیرند. همچنین یافته های این پژوهش بین شاخص محیط کار کارکنان شرکت صاحبکار و کیفیت حسابرسی رابطه منفی و معناداری را نشان می دهد.

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین تخصص حسابرس در صنعت و تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی (ARL) در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در دوره زمانی 1381 تا 1389 می باشد. ARL یکی از معدود متغیرهای ستانده قابل مشاهده حسابرسی است که برای افراد بیرون از سازمان امکان ارزیابی کارآیی حسابرسی را فراهم می سازد؛ زیرا در ارتباط با به موقع بودن اطلاعات حسابرسی و سود می باشد. در این پژوهش، فاصله زمانی بین پایان سال و تاریخ گزارش حسابرسی به عنوان شاخصی از تاخیر در گزارش حسابرسی می باشد و تخصص حسابرس در صنعت با استفاده از رویکرد سهم بازار اندازه گیری می شود. حسابرسان متخصص صنعت قادر به کسب دانش و تجربه مخصوص صنعت و آشنایی سریع با محیط تجاری صاحبکار می باشند؛ بنابراین، احتمال تکمیل سریع تر فرآیند حسابرسی نسبت به حسابرسان غیرمتخصص صنعت را خواهند داشت. با استفاده از تجزیه و تحلیل رگرسیون چتدگانه و کنترل عوامل تعیین کننده ARL، نتایج نشان می دهد تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی در شرکت هایی که توسط حسابرس متخصص صنعت، حسابرسی شده اند؛ کوتاه تر است.

درک عوامل موثر بر تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی مهم است؛ زیرا، به طور مستقیم بر به موقع بودن گزارش های مالی به عنوان یکی از مهم ترین ویژگی های کیفی صورت های مالی اثر می گذارد. ارائه دیرهنگام اطلاعات حسابداری، در تصمیم گیری های اقتصادی و مالی ارزش ندارد. در این مقاله، رابطه بین اثربخشی کیفیت حسابرسی (از طریق سه عامل: تغییر حسابرس، تخصص حسابرس در صنعت و نوع گزارش حسابرس) و کاهش تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران بررسی می شود. نمونه پژوهش شامل 64 شرکت بورسی در بازه زمانی 1391-1384 و روش مورد استفاده برای آزمون فرضیه ها رگرسیون داده های ترکیبی است. نتایج آزمون آماری فرضیه های پژوهش نشان می دهد که بین نوع گزارش حسابرس با تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. یعنی، در صورت دریافت گزارش حسابرسی تعدیل شده، تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی بیشتر می شود. هم چنین، نتایج پژوهش نشان می دهد که بین تغییر حسابرس و تخصص حسابرس در صنعت با تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی، رابطه معنادار آماری وجود ندارد. یعنی، تغییر حسابرس و تخصص حسابرس در صنعت باعث کاهش تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی نمی شود.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر افشای مسائل عمده حسابرسی در گزارش حسابرس مستقل بر حق الزحمه حسابرسی و تأخیر در صدور گزارش حسابرس مستقل انجام شده است. افزودن بخش مسائل عمده حسابرسی در گزارش حسابرسی به منظور تقویت ارتباط حسابرس با ذینفعان از طریق گزارشات حسابرسی یکی از مقررات مهم وضع شده در سال های اخیر تلقی می شود که این امر با تدوین استاندارد 701 حسابرسی با عنوان "اطلاع رسانی مسائل عمده حسابرسی در گزارش حسابرس مستقل" متبلور شده است. این پژوهش با جامعه آماری متشکل از 71 نفر اعضای کمیته های حسابرسی شرکت های بورسی و غیر بورسی و از طریق مصاحبه و پرسشنامه نسبت به جمع آوری داده ها اقدام و سپس با استفاده از نرم افزار 22SPSS تاثیر افشای مسائل عمده حسابرسی بر حق الزحمه حسابرسی و تاخیر در صدور گزارش حسابرس مستقل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که گنجاندن مسائل عمده حسابرسی در گزارش های حسابرس مستقل منجر به تأخیر در صدور گزارش حسابرسی می شود. همچنین ما شواهدی مبنی بر وجود رابطه مثبت معنادار بین مسائل عمده حسابرسی و هزینه های حسابرسی ارائه می دهد. یافته های ما به تدوین کنندگان قوانین و مقررات و ناظران برای درک بهتر عواقب استانداردهای حسابرسی جدید کمک می کند.

هدف: ارایه به هنگام اطلاعات حسابداری به منظور کمک به استفاده کنندگان جهت اتخاذ تصمیمات مالی با اهمیت می باشد. از این رو، تاخیر در گزارش حسابرسی بالا در محیط ایران محرکی برای کنکاش عوامل موثر بر تاخیر در ارایه گزارش حسابرسی است. در نبود شواهد علمی و تجربی مناسب پژوهش دنبال بررسی رتبه موسسات حسابرسی و مشغله کاری حسابرس بر تاخیر در گزارش حسابرسی می باشد. روش: در همین راستا نمونه ای مشتمل بر 130 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، طی دوره زمانی 1393-1399 (840 سال-شرکت مشاهده) انتخاب و آزمون شده است. یافته ها: نتایج فرضیه اول گویای این مطلب است که بین موسسات معتمد حسابرسی و تاخیر در گزارش حسابرسی رابطه معناداری وجود ندارد. بعلاوه، مشغله کاری موسسات حسابرسی منجر به افزایش تاخیر در گزارش حسابرس شده است و در نهایت مشغله کاری بر رابطه بین موسسات حسابرسی رتبه اول و تاخیر در گزارشات حسابرسی تاثیر دارد. نتیجه گیری: عدم وجود رابطه معناداری بین موسسات معتمد حسابرسی و تاخیر در گزارش حسابرسی به به دلیل تمرکز و حجم کار بیشتر این نوع موسسات می باشد. همچنین، زمان پر مشغله بودن حسابرس می تواند سودمندی اطلاعات مالی را چالش مواجه کند. دانش افزایی: این پژوهش می تواند به گسترش مبانی نظری موجود در زمینه اثر سهم بازار حسابرسی بر رابطه بین رتبه بندی موسسات حسابرسی و تاخیر در گزارش حسابرسی کمک کند و این گسترش به حرفه حسابرسی و تدوین کنندگان استانداردها می تواند خدماتی جهت کاربردی تر کردن قوانین و مقررات ارایه نماید.

در خصوص تاثیر تاخیر غیرعادی گزارش حسابرس بر تجدید ارائه صورت های مالی، دیدگاه های متناقضی در ادبیات حسابداری ارائه شده است. از یک سو، چنین استدلال می شود تلاش اضافی حسابرس که در قالب تاخیر غیرعادی در ارائه گزارش حسابرسی نمایان می شود، عاملی موثر در کاهش احتمال تجدید ارائه صورت های مالی می باشد. از سوی دیگر، این ادعا وجود داردکه تاخیرگزارش حسابرس لزوماً به انجام حسابرسی با کیفیت تر منجر نشده، بلکه ممکن است به دلیل وجود مسائل گزارشگری مبهم و عدم وجود استانداردهای صریح حسابداری بوده که این به نوبه خود احتمال عدم کشف تحریف های بااهمیت وبه تبع آن احتمال وقوع تجدید ارائه صورت های مالی را افزایش می دهد. از این رو، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر تاخیر غیرعادی گزارش حسابرس بر تجدید ارائه صورت های مالی آتی شرکت ها می پردازد. بدین منظور، نمونه ای متشکل از82 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1389 تا 1393 انتخاب گردید و فرضیه های تحقیق با استفاده از مدل های رگرسیون لجستیک مورد آزمون قرارگرفت. یافته های پژوهش حاکی از آن است که تأخیر غیرعادی گزارش حسابرس، احتمال تجدید ارائه صورت های مالی آتی را افزایش می دهد. علاوه بر این، نتایج نشان می دهدکه وابستگی اقتصادی حسابرس به صاحبکار، اثر تأخیر غیرعادی گزارش حسابرس بر تجدید ارائه صورت های مالی را تشدید می کند.

هدف: هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین حسابرسی ضمنی و نهایی بر تاخیر گزارش حسابرس، تجدید ارائه صورت های مالی وحق الزحمه حسابرسی است.روش پژوهش: روش این پژوهش داده های تابلویی و تحلیل مؤلفه اصلی بوده است. بدین منظور 103 شرکت از شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1391 تا1401 انتخاب شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نشان دهنده این است که انجام حسابرسی های ضمنی به کاهش تاخیر گزارش زمانی حسابرسی کمک می کند. این نتیجه نشان می دهد که حسابرسی های نهایی زمانی که حسابرسی های میان دوره ای در همان دوره انجام می شوند، می توانند کارآمدتر انجام و تکمیل شوند. علاوه بر این تصمیم برای حسابرسی گزارش های میان دوره ای با ریسک کمتر تجدید بررسی گزارش های سالانه مرتبط نیست در نتیجه ریسک کمتر تجدید بررسی به نوبه خود نتایج حسابرسی نهایی مؤثرتری را نشان نمی دهد. همچنین حق الزحمه حسابرسی برای شرکت هایی که صورت های مالی میان دوره ای آن ها توسط حسابرس قانونی آن ها بررسی می شود بیشتر استنتیجه گیری :در نهایت نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که حسابرسی های میان دوره ای می تواند موجب اعتلا حسابرسی نهایی باشد که این امر ارزش و اهمیت حسابرسی مستمر را برجسته تر می کند.

مقدمه: تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی به طور مستقیم بر کارایی حسابرسی و به موقع بودن اعلام سود موثر است. هم چنین، زمان ارائه گزارش حسابرسی یکی از عامل های مهم در تعیین به موقع بودن گزارشگری مالی شرکت ها است. بنابراین، بررسی عامل های موثر بر تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی ضروری به نظر می رسد.روش پژوهش: در این پژوهش رابطه بین حق الزحمه حسابرسی و تغییر حسابرس با تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی 17 شرکت دارویی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی 1391-1386 مورد آزمون قرارگرفته است. برای بررسی روابط بین متغیرها از روش رگرسیون چندگانه و نرم افزار Eviews نسخه 8 استفاده شده است.یافته ها: به طور متوسط شرکت های مورد بررسی، 58 روز بعد از پایان سال مالی با انحراف معیار 20 روز گزارش حسابرسی خود را ارائه کرده اند. هم چنین، بیش ترین میزان تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی 113 روز و کم ترین آن 23 روز است. این موضوع نشان می دهد که همه موسسات حسابرسی قبل از تمام شدن مهلت مقرر شرکت ها برای ارائه گزارش های مالی (4 ماه پس از پایان سال مالی) گزارش حسابرسی خود را ارائه کرده اند.نتیجه گیری: نتایج حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نشان می دهد که تغییر حسابرس با تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی رابطه معناداری ندارد اما حق الزحمه حسابرسی با تاخیر در ارائه گزارش حسابرسی رابطه مثبت و معناداری دارد.